BİCU

BİCU

sokakta her yabancıda aradığım çehre,

sensin.  

dikildiyse halkın çığırtkan gözleri üzerime

                     bunu yalnızca uzlaşmamak üzere oldukları 

                    yasak düşünceler, garip iddialar 

                    ve  hiç sevilmeyecek kokuları oldukları içindir...

                    ben yaşamayı en az senin kadar hafife alıyorum.

         mesela yaz akşamları ruhumu okşarken Rabbin nefesi,

                     çekirdek seslerine karıştırarak sesimi

                     bir kış armonikası hazırlıyorum.

         aradığım çehre sensin.

                     ruhuma askıladığım birkaç duyguyla seni ıskaladıysam, 

                     telkini nerde bulacağım?

                     bana soğuk nefesler, tiksinç kokular değil; 

                     Rahmandan, rahim olan gerekli!

        alışık değilim çağın hallerine. 

                     ellerindeki boyalarla sokağa umut vermek niyetinde değilsen,

                     karanlığa hapsedersin bizi. 

                     işte buradayım! 

        yaşayarak öldürdüğüm her hücremin katilliğini üstleniyorum!

                     duamın sonuna geldim,

                     yaşamak çilesini ölümle nefeslenerek

                     ancak,

                     ben olan fani yüceltebilir...

                                                                                 -yusuf abat