Seni bildim
İsmin balmumundan göklerde
Bulut muamması kanıma karıştı
Bekledim sen gelesin
Bekledim şam-u seher
Dumanı tüterken dağların
Henüz zehir etti bana
Namussuz gazel
Başımdaki ak saçıma
Gönlümdeki dikiş, yara
İspirtodan ala yakman beni
Ebrek ebrek dokunman bana
Yok mu artık aşktan evrak
Akren ettin beni bana
Ben beklerim şam-u seher
Günlerce
Gecenin yalnızlığını tadarak
Uzaklaşınca yıldızlardan
İçimde yer eden acının
Sesini işittim
alnımı geceye yasladım.
Sorgulayan bakışlarla geçen geceye
Solgun sesimi yükseltip
Çağırdım gecenin devlerini.
Dev adımlarıyla
İnletirken sessiz sokakları,
Bekleşen diğerleri
Yıldızların sayısız uzaklığına
Övgüler dizerdi.
Uçsuz ama bucaklı yolları
Arşınlarken
Bakışların daldığı uzaklıklar
Buğulanır camlarda.
Gecenin bir vaktidir,
Hayat denen
Kalabalık sokakların ıssızlığı.
Sokak lambasının sarılığında
Seyirlik kar taneleri.
Seyrederken seni
Ay ve güneşin ışığında
Ben
Sensiz
Bu
ışıltı içinde
Kar taneleri sıcaklığında
Sokak lambasının sarılığında
Uzaklaşıyorum
Adından.
Seslenmek adını
soluk şehrin
yamalı sokaklarında
Kaldırımları şahit kılarak
Bakışlarına
Bakışına
Bakmak
Varolmak kayrasıyla.
BİCU
sokakta her yabancıda aradığım çehre,
sensin.
dikildiyse halkın çığırtkan gözleri üzerime
bunu yalnızca uzlaşmamak üzere oldukları
yasak düşünceler, garip iddialar
ve hiç sevilmeyecek kokuları oldukları içindir...
ben yaşamayı en az senin kadar hafife alıyorum.
mesela yaz akşamları ruhumu okşarken Rabbin nefesi,
çekirdek seslerine karıştırarak sesimi
bir kış armonikası hazırlıyorum.
aradığım çehre sensin.
ruhuma askıladığım birkaç duyguyla seni ıskaladıysam,
telkini nerde bulacağım?
bana soğuk nefesler, tiksinç kokular değil;
Rahmandan, rahim olan gerekli!
alışık değilim çağın hallerine.
ellerindeki boyalarla sokağa umut vermek niyetinde değilsen,
karanlığa hapsedersin bizi.
işte buradayım!
yaşayarak öldürdüğüm her hücremin katilliğini üstleniyorum!
duamın sonuna geldim,
yaşamak çilesini ölümle nefeslenerek
ancak,
ben olan fani yüceltebilir...
-yusuf abat
