SIZINTI

Saçlarına ak düşmüş adamlar,

Kiremit çatılar üstünde

Yağmur damlalarını sayardı.

Dikişi sökülmüş, yamalı ceketlerinde

Tozlu ve çamura bulanmış evraklar gizliydi.

Sahte evraklar, çalınmış zamanlardı.

 

Dumanı henüz üstünde tüterken

İspirto ocaklarında pişen çayın,

Yağmur serinletirdi kuru otları.

Pencereden, ev içlerinden seyre dalardı,

Bal mumundan heykeller yapan,

O şarkılarda adı geçen

Meşhur Arap kızı.

 

Sen, elleri henüz çocuk kadın,

Uzaklarda seyrederken yağmuru,

Kulaklarında o büyük katedrallerin uğultusu.

Pencereden uzat ellerini.

Ellerin,

Niçin yağmur kokmasın?

SEYİRLİK

Her neyse dilimin ucuna gelen,

Geceyle örttüm üstünü.

Öyle ki

Gece sinen gözlerime

Yıldızları yakıştırmadım.

Uzaktan

Ufuklara doğru bir yerden

Şehri seyrettim.

                          Sen

                                Ordaydın

 Uzanmak Ellerine

Hatta, yakalamak belki,

Gecenin karanlığından uzak gözlerine,

Yıldızların yakıştığı gözlerine,

Son kez

Geceyi aydınlatırcasına bakmak

                   İsterdim

Uzaklardan

Güneşin battığı bir yerden

Seni seyrettim.

                       Ve

                           Şehir

                                   Kayboldu

Gece sinen gözlerimden.