İhtişamlı Son

Sonlar, başlangıçlardan daha ihtişamlı olur sözde ama biz hiç bu ihtişamı yakalayamadık veya göremedik, belki de sadece bize denk gelmemiştir. Sevdiğimiz insan ötede dururken yanına gidememek veya konuşamamak bizim bu ihtişamlı sonumuzu engelliyor mu bilinmez ama yapamadığımız aşikar. Ünlü bir yazar olan F. Dostoyevski'nin sözü '' yeni bir adım atmak, yeni bir söz söylemek, insanların en korktuğu şeydir.'' bu söz durumu açıklar nitelikte. Eğer ki korkularımızı, gururumuzu, insanların söylediği o değersiz sözleri bir kenara bırakıp ve bir adım atsaydık veya bir söz söyleseydik hayatımızdaki keşkeleri azaltır ve o ihtişamlı sonu görebilirdik. Yapmadık veya yapamadık, biri bizi engelledi, ve benzeri pek çok bahanemiz vardır elbet ama hepimiz biliyoruz ki bu bizim seçimimizdi yani başkalarını günah keçisi ilan edemeyiz. Söylediğimiz bir söz, yaptığımız bir davranış veya yapmadığımız bir davranış bizi uzaklaştırdı bu güzel sondan . Ama bu pişmanlık belki de yaşamış olduğumuz en güzel pişmanlıklardan biridir. Sevdiğimiz kişi belki de hazırdır bir sözümüze veya bir adımımıza, belki de o kadar anlayışlıdır ki söylediğimiz onca şeyi tek kalemde silip bize bir şans daha vermeyi bekliyordur. Ama gidemiyoruz ki saydığım onca bahanemiz varken nasıl gideriz dimi. İşin aslı bende bu pişmanlığı yaşıyorum yaptığım davranışlar, söylediğim sözler pişmanlığımı  tescilliyor adeta. Zamanda geriye gidebilseydim o hatamı telafi ederdim. En azından söylememem gerekenleri, yapmamam gerekenleri biliyor olurdum. Belki de bizim ihtişamlı sonumuz sevdiğimiz kişiyi hiç unutamamaktır. Peki sevdiğimiz kişiyi nasıl unutabiliriz hiç görmesek veya hiç tanışmamış olsaydık bu bizim daha mı işimize gelirdi. Hiç sanmıyorum dediğim gibi belki de ihtişamlı olan son onu hep hatıralarımızda ve gönlümüzde taşımaktır. Peki neyini sevdik ne için sevdik ? Gülüşünü severiz, sesini severiz, sohbetini severiz, sevmek için illa ki görmek şart değil, yüreğimizde ki duruşunu severiz işte bu bizim ihtişamlı sonumuzdur.